Mandag formiddag landa vi
i Chengdu, og allereie på flyplassen fann vi ut at dette blir eit
eventyr. Ingen her snakkar engelsk!
Etter å ha sprunget frå
ein kar som absolutt skulle ha oss inn i bilen sin hoppa vi inn i ein
taxi med takstameter. Vi viste han arka våre med adressa til
hotellet og eit lite kart. Sjåføren prata, prata, smilte, lo, prata
og prata – på kinesisk – og det einaste vi forstod var at han
ikkje skjønte kvar han skulle. Etter å ha diskutert nokre minutt
med ulike sikkerthetsvakter/politi fann dei ut kor han (vi) skulle.
Trur eg. Vi starta iallefall å køyre. Og sjåføren vår prata og
prata til oss, forklarte og fortalde går eg utifrå. Vi skjønnte
ikkje eit kvekk av kva han sa, men han smilte og lo mykje, så han
virka ganske hyggelig. Kineserar er små, smilande og søte.
Etter å ha tilbrakt langt
over ein time, langt over tredobbel av estimert tid, på å finne
fram til området, kjøre fram og tilbake same gata 8-9 gongar, litt
telefonering og møte med andre (nesten engelsktalande) taxisjåførar,
var vi ved hotellet! Stakkars fortvila mannen ville berre ha 77kr.
Han fekk 100. Latterlig billig.
Vi oppdaga raskt at språk
blir ei barriere her. Etter utallige forsøk har eg konkludert med at
ingen snakkar engelsk, og har slutta å prøve å kommunisere med
folk med mindre det er høgst nødvendig. Eller, eg har slutta å
snakke. Ein kjem langt med å smile, peike og demonstrere. Vel,
kanskje ikkje langt. Men det hjelper. Som regel. Av og til. Dei i
resepsjonen på hotellet prøvar virkelig da. Eg skriv ned på
engelsk, dei går på bakrommet – mest truleg til ein pc og google
translate – også prøvar dei så godt som råd å hjelpe.
Ein skulle tru Chengdu er
ein turistplass med tanke på pandaane, og det kan hende det er også,
men det virkar ikkje slik. Når vi bevegar oss utafor hotellet blir
vi iakttatt konstant. Ein skulle tru dei ikkje har sett bleikfisar
før. Til å byrja med syns eg det var litt ukomfortabelt, og kjende
meg litt som ein hundekvalp i vinduet på dyrebutikken. Men så
bestemte eg meg for å smile til alle saman og ikkje bry meg så
mykje. Dersom eg er hyggelig er vel dei hyggelige tilbake, til trass
for at eg er rar. Det har funka fint hittil, i alle fall.
Men maten her! O'hoi. Vi
gjekk ut for å ete første kvelden, og fann eit «trygt»
handlesenter. Der var ulike restaurantar, men alle menyane stod på
kinesisk og illustrasjonbileta hjalp svært lite. Null peiling på
kva dei serverte. Til slutt fann vi ein restaurant der menyen var
tospråklig, og vi kunne peike på bilete når vi bestillte. Score.
Trudde vi. Maten var så sterk at eg mista følelsen i leppene og
tunga før eg hadde tygd første biten. 60% av anda eg bestillte var
chili og jalapeños. Og ikkje fikk eg leska meg særleg heller, for
appelsinjuicen eg bestillte viste seg å vere glovarm tam
appelsinsaft (trur eg). Resten av maten anar eg ikkje kva var, men
det smakte ikkje særleg godt. Var berre risen eg åt opp. Jaja. Eg
prøvde iallefall! Trur kanskje eg åt meir enn dei andre, også. Og
eg har ikkje gitt opp enda. På supermarkedet etterpå fekk eg kjøpt
vatn og div kjeks. Her har dei Oreo med fyll av blåbær, bringebær,
jordbær, mint, appelsin og mykje anna, samt kombinasjonar.
Tidligare har vi skrudd på
airconditionen for å kjøle ned rommet. No skrur vi den på for å
varme det opp. Einaste gongen eg har sett på ein gradestokk her
viste den 7*C. Tidligare har eg vore på utkikk etter kalde drikkar i
løpet av dagen. No er eg på jakt etter noko varmt. Og eg fryktar at
eg har for lite varme kle. Vurderar å kjøpe meg ullstilongs til
Beijing og India.
Greit med oppvarma sete på
offentlige toalett da. Handikap-toaletta altså. Alle andre er
sitte-på-huk-over-hol-i-bakken.
Og lufta her er grå.
Usikker på om det er midlertidig (tåke/vêret) eller om det er
forurensing og anna tull. Eg kunne såklart spurt nokon, men eg hadde
nok ikkje blitt klokare.
Ellers har vi hatt
internett på hotellrommet. Men vi var tross alt i Kina. Så både
facebook, bloggen min, youtube, skype, onecall sine sider ++++ var
sperra. Rett og slett sperra. Slik er det i kommunistriket.
Difor kjem alle blogginnlegga frå Kina som perler på ei snor no. Og
album på facebook.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar